Toen ik van Bianca (Bibi van Firefly Book) hoorde dat ze met haar boekenclub We Love Books ons boek Er was eens ging bespreken, vroeg ik haar meteen of de leden het leuk zouden vinden als ik als auteur zou aanschuiven. Bij het voorbereiden van de boekpresentatie destijds liep ik er steeds tegenaan dat ik heel veel dingen niet kon vertellen omdat ik dan de plot van mijn verhaal Bevroren zou verraden en het leek me erg leuk om eens met mensen over mijn verhaal te praten die het al gelezen hadden. Zo’n boekenclub is dan natuurlijk de uitgelezen situatie! Bianca was meteen razend enthousiast! Daarom toog ik vrijdagavond 10 januari naar het hoge noorden om de boekenclub bij te wonen bij Kinderboekwinkel De Toverlantaarn in Leeuwarden.
De Toverlantaarn
Ik was al een beetje aan de late kant, maar toen ik aankwam, bleek de aangewezen parkeergarage ook nog eens afgesloten te zijn. Ik moest dus een parkeergarage verder kiezen. Eenmaal weer buiten voelde ik me gedesoriënteerd. De boekhandel bleek nog ongeveer tien minuten lopen te zijn, maar gelukkig had ik navigatie bij me op de telefoon en bleek het gewoon alsmaar rechtdoor te zijn. Tien minuten later stond ik dan ook voor de winkel. De Toverlantaarn is een gezellige, helder verlichte kinderboekwinkel met de twee gezellige eigenaressen Antoinette en Erna aan het roer. Er stond al een kring van stoelen klaar rondom een schattige witgeverfde picknicktafel vol lekkers. Bianca was er ook al. Ik schoof gezellig aan en keek toe hoe de andere boekenclubleden één voor één binnendruppelden.
Eerste rij vlnr: Paula, Saskia, Bianca en Marijke
Tweede rij vlnr: Aukje, Leanne, Kim, Ybertha, Yvonne en Judith
Derde rij vlnr: Mariska, Antoinette en Erna
Blind date
Na een kort voorstelrondje, kwam het boek aan de beurt. Ik hoorde dat het boek deze keer een blind date was geweest, een cadeautje van De Toverlantaarn aan de leden. Als auteur vond ik het natuurlijk erg leuk om te horen dat ons boek daarvoor uitgekozen was!
Baby’s
Bianca vroeg de leden welk verhaal de leden het leukst vonden en welke het minst leuk. Ze bood aan om zelf te beginnen. ‘Ik vond jouw verhaal erg mooi en gelaagd, Marijke, maar die baby’s! Moest dat nu?’ Meteen werd er beamend geknikt in de kring. ‘Ja, dat was behoorlijk heftig,’ hoorde ik vanaf de andere kant. Ik was blij met de vraag. Dit was één van de dingen die ik graag toe wilde lichten, maar wat gewoon makkelijker praat als mensen het verhaal gelezen hebben. ‘Denk je dat het verhaal zo binnen was gekomen als ik had geschreven dat ze bloemen hadden geofferd?’ vroeg ik haar. ‘Het moest iets ergs zijn. Iets waarbij elk mens zou denken: waarom?’ Daar waren ze het allemaal wel mee eens. Toch bleef Bianca haar hoofd schudden. ‘Maar toch. Baby’s! Ik heb echt gehuild bij dit verhaal!’
Sprookje
‘Ik ben wel benieuwd welk sprookje het nu uiteindelijk was,’ vroeg Antoinette nieuwsgierig. ‘De andere sprookjes ben ik wel uitgekomen, maar die van jou was voor mij niet helemaal duidelijk.’ Saskia glimlachte. ‘De sneeuwkoningin van Hans Christiaan Andersen, toch?’ Ik knikte. ‘En de Disneyfilm Frozen. Die is heel lichtjes op dat sprookje gebaseerd.’
Gedichten
De dame naast me vroeg me waarom ik ervoor heb gekozen om gedichten toe te voegen aan het verhaal. ‘Ja, dat vond ik helemaal niks!’ riep iemand vanaf de andere kant. Ook hier reageerden verschillende mensen bevestigend op en ook dit was een vraag die ik graag wilde toelichten. Ik legde uit dat ik de boeken van Sarah Crossan heb ontdekt en was geraakt door haar manier van schrijven in vrij vers. Paula was meteen enthousiast; zij kent Sarah Crossans boeken ook en is net zo dol op haar schrijfstijl als ik en ook boekhandelaren Antoinette en Erna waren enthousiast over haar boeken. Ik legde uit dat ik in eerste instantie een heel verhaal in vrij vers had willen schrijven, maar dat ik uiteindelijk deze vorm had gekozen om beide zusjes een duidelijke stem te geven. Elsanna in proza, Gherardie in poëzie. Ten eerste was het zo meteen duidelijk wie aan het woord was en bovendien vond ik de poëtische vorm passen bij het karakter van Gherardie. Zij is meer gesloten, raadselachtiger. Bovendien gaf deze vorm mij de kans om meer randinformatie te geven. ‘Proza schrijf je vaak veel chronologischer; je vertelt van a tot z wat er gebeurt en welke tijdsprongen er gemaakt worden,’ legde ik uit. ‘Gedichten zou je kunnen zien als Instagram Stories. Korte filmfragmenten waarin je iets meekrijgt van een situatie. Maar dat kan heden, verleden of een stukje uitleg zijn. De gedichten zijn veel fragmentarischer. Bovendien moet je veel meer opletten wat je schrijft. Elk woord telt.’ Paula knikte hier beamend op en zei dat zij de gedichten in het verhaal juist heel gaaf vond.
Pittige woorden
‘Je had er ook wel een paar moeilijke woorden in zitten,’ zei Kim, die docent Nederlands is. Bianca naast me knikte meteen. ‘Ja! Ik kwam verschillende woorden tegen die ik niet kende.’ Ze heeft een Duitse achtergrond en is tijdens het lezen van Nederlandstalige boeken in haar hoofd steeds aan het vertalen. ‘Sommige woorden waren wat ouder, ja,’ vulde iemand anders aan. Dit verraste me; daar was ik me helemaal niet van bewust. ‘Heb je een voorbeeld voor me?’ vroeg ik aan Bianca. Ze pakte meteen haar boek erbij en bladerde naar één van de gedichten.
“Zijn lippen bewegen,
Fragment uit Bevroren, uit het gedicht Pijnlijke poëzie
prevelen zinnetjes die de zinnen benevelen.”
‘Die zin moest ik een paar keer lezen. En wat betekent het woord benevelen?’ Ik heb zelf al heel wat boeken gelezen waarbij schrijvers woorden gebruikten die ik niet kende en ik me afvroeg: ‘Hoe kunnen ze zoiets schrijven? Ik wilde dat ik zulke woorden kende om zulke mooie zinnen te maken!’ Ik had zeker niet verwacht dat andere mensen ook zo naar mijn taalgebruik zouden kijken.
Schrijfproces
Antoinette was nieuwsgierig hoe lang ik in totaal bezig was geweest met het schrijven van Bevroren. Ik probeerde het uit mijn hoofd goed te benaderen, maar vertelde dat ik er ook een blog over had geschreven: Er was eens… een kwestie van geduld.
Etalage
Na het inhoudelijke gedeelte, bleek dat de boekenclubleden allemaal spullen mee hadden genomen, omdat ze van Antoinette en Erna een speciale Er was eens-etalage mochten inrichten! Hoe gaaf is dat? Vol enthousiasme doken de dames de etalage in met zelf geknutselde lange vlechten, slingers, tekeningen en raamstiften. Intussen mocht ik de Er was eens-exemplaren van de leden signeren en wilden ook enkele lezers graag een exemplaar van Kort en gelukkig.
Fanart
Na het signeren kwam Ybertha naar me toe met een schitterende tekening, die ze zelf had gemaakt bij het verhaal Bevroren. Op de tekening staan Elsanna en Gherardie en hun contouren bestaan ook deels uit woorden die belangrijk zijn in het verhaal. Het is de eerste keer dat iemand op zo’n manier een verhaal van mij tot leven heeft gebracht en ik voelde me vereerd dat ze zich zo geïnspireerd voelde door de personages. Dankjewel, Ybertha!
Inmiddels was het al bijna 22.00 uur, dus het werd hoog tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ik kreeg van de boekenclubleden een prachtige beker van bamboo en heerlijke Beautea & the Beast thee als bedankje. Super blij mee! Ik heb een geweldige avond gehad. Bedankt allemaal!
Marijke F. Jansen 